Na het succes van de CD walkman vond men dat deze te groot was, en droomde men van een zeer kleine uitvoering van een walkman. inmiddels was de compressie techniek zodanig ver gevorderd dat men op een kleinere schijf meer data kwijt kon. Qua uiterlijk verschilt de mini disc niet veel aan de cd, op de grote na dan. De mini disc is 6,4 cm en de cd 12 cm.

Ook de techniek om de data op te slaan is gelijk, een laser die gaatjes in een schijf leest. Een digitaal naar analoog converter die de enen en nullen omzet naar analoog geluid zodat de bestaande stereo installatie er mee overweg kan. Dankzij digitale technieken is de kwaliteit zeer goed.

Compressie techniek
Dankzij de ATRAC (Adaptive TRansform Acoustic Coding) compressie die een vaste sampel frequentie heeft van 292 kbps was het Sony gelukt om de data bijna 5 maal kleiner te maken. In 1991 introduceerde Sony deze techniek in de vorm van de Mini Disc.

De disc zit ter bescherming in een cartridge zodat vuil, stof en krassen zo min mogelijk schade konden aanrichten. Ook weer een goede gedachte, we kennen immers het probleem van krassen op de cd en dvd.

Het cartridge idee is later ook gebruik voor de dvd ram. Een klepje op de cartridge werd in het apparaat opzij geschoven zodat de laser bij de schijf kon komen.

Buffer
Digitaal heeft voordelen, zo kwam er een ingebouwd buffergeheugen (Shock Resistant Memory). De data van de mini disc word opgeslagen in een buffer, vanuit deze buffer wordt afgespeeld. Hierdoor kon je het apparaat gewoon schudden zonder dat de muziek stopte, een perfect idee voor een walkman.

Ook kunnen opnemen en knippen
Men had geleerd van het verleden en wisten dat men dit systeem wilde laten aanslaan mensen ook zelf moesten kunnen opnemen. Zo kwamen er twee uitvoeringen schijven op de markt. tevens was een schijfje eenvoudig te beveiligen tegen perongelijk wissen door een lipje om te zetten op de cartridge.

Er waren 2 versies op de markt:

1. optische versie (afspelen van gekochte schijven, gaatjes geperst in plastic als een CD)
2. magneto-optische versie (zelf op te nemen en afspelen, gaatjes branden in een dye als een CD-RW)

De optische versie, (vergelijkbaar met de cd) kon niet gewist worden om later weer op op te nemen, de gaatjes zijn direct in de schijf geperst en daar valt immers niets aan te wissen.

De magneto-optische versie, (vergelijkbaar met de cd-rw) daar in tegen kon later worden gewist, hierdoor was het mogelijk om zelf muziek op te nemen, en te wissen. Ook was het mogelijk om stukjes te knippen uit wat er opgenomen was. Je kon je muziek dus achteraf gewoon editen.

Knippen / editen
Het leuke van het systeem was dat je kon knippen in een opname, je kon dus stukjes weghalen en aan elkaar plakken. Hierdoor was het een mooi medium voor lokale omroepen geworden. Computers waren immers nog niet zo snel dat het editen in de pc mogelijk was.

Teksten
Een ander groot voordeel was dat er teksten op te nemen waren, je kon fysiek de nummers een naam geven. Een groot voordeel aangezien je nu eenvoudig de titel en artiest bij elke plaat kon vermelden. Deze techniek is later ook bij de cd gekomen.

Alle info van de schijf werd opgeslagen in een toc (table of content), vergelijk dit met een inhoudt opgave van een boek. Ook een cd werkt met dit principe.

In eerste instantie kon er maximaal 60 minuten worden opgenomen op een schijfje, later is dit naar 74 minuten gegaan. Nog later heeft men er nog 6 minuten aan weten toe te voegen naar 80 minuten.

Kopieer beveiliging
Mede dankzij de hoge kwaliteit die nu mogelijk was stonden de auteursrechten groeperingen op hun achterste benen. Er kon nu immers gekopieerd worden met hoge kwaliteit, wat nu?

Er werd een systeem bedacht om te voorkomen dat er eindeloos digitaal (dus zonder verlies) gekopieerd kon worden, de gehate copy bit was geboren. Deze kopieer beveiliging is op zich een best redelijke beveiliging, je mag namelijk van een origineel één digitale kopie maken. Echter als je van de kopie nog een digitale kopie wilde maken dan zorgde de copy bit er voor dat dit niet mogelijk was.

Een analoge copy maken was wel mogelijk. Dit is een vriendelijke manier dan drm en andere beveiligingen die we nu zien maar gaf toch wel wat problemen. Als namelijk een opname analoog was die je digitaal kopieerde dan had je ook last van de copy bit.

Later is dit systeem gekraakt, in een elektronica zelfbouw blad de Elektuur was een stukje elektronica om zelf te maken die het mogelijk maakten om deze copy bit te omzeilen.

Houdbaarheid
Helaas heb ik ook met dit systeem nu 10 jaar later ook onleesbare schijven. Als betrouwbare opslag blijkt dit ook niet te werken. Al met al was het een zeer mooi systeem, er kon veel en de kwaliteit was zeer goed en veel beter dan de cassette recorder.